aan een paarse hemel
kerkklokken
lokken tranen
luiden zacht verdriet
schoppen graven
troostend dieper
naar vergeet me niet
tijd verslaat
de uren trager
leven draagt
de dood ten grave
en geeft moeder aarde
weer haar laatste waarde
regen kabbelt
litanieën
bloemen dalen
op de kist
ergens rolt de donder
weerlicht is vermist.
kraaien vliegen
aan een paarse hemel
mensen fluisteren
in het zwart
wit zal morgen kleuren
in het afgesloten graf
wil melker
06/01/2005
Diane: | Donderdag, januari 06, 2005 17:13 |
Droevig, maar prachtig gedicht. Liefs Diane | |
Fri..: | Donderdag, januari 06, 2005 11:41 |
prachtig hoe je dat omschreven hebt wil.. Liefs, Frida |
|
juffie: | Donderdag, januari 06, 2005 10:58 |
Heel mooi omschreven verstilling aan een graf, gewoon prachtig. | |
psych: | Donderdag, januari 06, 2005 10:50 |
jee,,,Wil,,,adem stokt in mijn keel,,,mooi,,,liefs,,,psych,,, | |
Jannie Hoogendam: | Donderdag, januari 06, 2005 10:29 |
Schitterend gedicht...maar die nare kraaien moet je even wegjagen Wil... liefs Jannie |
|
Jan Schaap: | Donderdag, januari 06, 2005 10:25 |
sober, schitterend groet |
|
nica: | Donderdag, januari 06, 2005 09:32 |
heel triest, maar het hoort zo bij het leven. mooi gedicht. liefs nica |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 06 januari 2005 | ||
Thema's: |