Het jaar 2004 is nu bijna voorbij…
Het was een jaar met heel veel pijn en verdriet voor mij
Mijn hoop op dat kleine beetje geluk is vervlogen…
Maar mijn tranen kunnen nog steeds niet drogen
Soms, helemaal ongemerkt
Is er nog steeds een huilbui die zich een weg naar buiten toe werkt
Al mijn mooie dromen zijn vervlogen
En het zou tijd moeten zijn om mijn tranen te drogen
Maar loslaten kan ik nog niet..
Het doet nog steeds zoveel verdriet…
Ik hield intens veel van jou…
En hierover heb ik nog steeds berouw
Je was mijn alles, mijn liefde voor het leven..
Maar schijnbaar was dat wat ik jou gaf,
Niet genoeg…
Maar ik kon je niet meer geven…
Jij haalde al mijn muurtjes weer neer…
En daarmee kwam ook tevoorschijn mijn kwetsbaarheid van weleer…
Ik mocht ineens zijn wie ik was… heel even
Geen perfect iemand, maar een mens, met ook een gevoelsleven
Ik heb ervan genoten, maar o, wat doet het pijn..
Als je relatie niet zo goed is als je dacht dat ie zou zijn…
Nu is het tijd om mijn muur weer langzaam op te bouwen
Want ik kan en mag niet langer rouwen
Om een verloren liefde… ik moet sterk zijn…
Ook al doet het van binnen nog zo pijn….
Maar soms in de beslotenheid van mijn eigen huis
Komen die tranen weer…
Het doet nog steeds zo verdomd zeer….