Het oneindige doolhof in mijn wezen
Zwijgend dwaal ik door de heggen
Te hoog, te laag, te vergezocht
Het begin blijft steeds zichtbaar
Het einde verdwenen in de mist
Klam en koud voelt mijn wezen
Tot hier en verder kom je niet
Mijn leefomgeving is beslist
De lijnen van ‘zijn’ getrokken
Ik ben die ik was die ik zal zijn
Maar wie vertelt mij wanneer
Eens zullen alle tranen drogen
Worden de begane wegen onthuld
Voor nu zijn de bladeren gevlogen
Ligt het als een schaduw om me heen
Maar over een tijdje ben ik vrij
Is dit verwarrende alles enkel nog
Het oneindige doolhof in mijn wezen
* Uitdaging van IronRose *