Mijn hoop gevestigd
zachtjes fluisterend
de wind in mijn oren
voorzichtig voelbaar
de witte vlokken
die de uitgestrekte weilanden
bedekken als een witte deken
lang voor me uit starend
mijn handen verkleumd
gedachten die over elkaar tuimelen
de witte vlokken
blijven mij bedelven
de wind blazend door mijn haren
voortvloeiend uit dit alles
komt mijn hart tot rust
ik zal mijn zorgen
nu maar gewoon
uit handen geven
mijn hoop gevestigd op U
hoe kan ik ook anders
net zoals de sneeuw
die rustig dwarrelt naar benee
als de wind die fluistert
alles gestuurd door U hand
ik zie, het is goed
waarom zou ook ik
me dan niet overgeven
aan Uw liefde?