Geboren als een piepklein mens
Vervulde je onze kinderwens
Zo klein als je was, zag je het soms niet
En huilde je van verdriet
Je wilde weg, je wilde dood
En niets wat je uitkomst bood
Niemand die je pijn mocht zien
Zelfs jij niet, misschien
Je liet dan je koppie hangen
En durfde geen liefde meer te ontvangen
Je verdriet maakte plek voor boosheid
Met een heleboel andere emoties, een ware strijd
Op een gegeven moment konden ook wij het niet meer aan
En moesten we je laten gaan
Een moeilijke beslissing die we moesten maken
En die ons tot in het diepst van ons hart zou raken
Maar een keus liet je ons niet
En het bezorgde ons een intens verdriet
Maar we hopen dat we nu op de goede weg zijn
Naar een toekomst voor jou en ons, zonder pijn
Langzaam komen alle emoties weer boven drijven
En hopelijk mogen die dan ook blijven
Want liefde, pijn en verdriet
Mogen gezien worden, verstop je niet
Ik zou je willen knuffelen met mijn armen om je heen
Zoon, je mag er zijn, zoals jij is er geen een
Ik weet, de weg is niet altijd makkelijk geweest
Maar we houden toch van jou, het allermeest