Ik dacht heel even dat ik een gelukkig leven had. Heel even leefde ik een een sprookje. Tot op 6 september ik werd verkracht..Zomaar mijn sprankeltje hoop weggenomen. Gegooid in angst,woede,haat en ongeloof. Daar ging mijn sprankelje hoop dat ik mischien toch geen mislukkeling was. Joyce blijft zeggen doe het niet lieve schat ik hou van jou je bent geen mislukkeling. Maar die hoop is weg weggegooid in ongeloof. Ik hoorde vandaag hij komt in april vrij. Wat moet ik ik de gene die hier zit in ongeloof. Moet hem weer op straat tegenkomen. Het daagelijks beven van angst is mijn leven. Hoe kan ik dan nog verder? Begrijpt niemand mij dan?..