Doelend zoekloos de gedachten
de handboeien omslaan in de
hersenslingering, passend bij
deze kerstsfeer, zucht zwaar.
Terminaal genezen voor de
ziekte het lichaam ooit heeft
gekust. Naakt ingeölied met
zweetdruppels wordt het lichaam
omarmt bij het snobisme van
Hilfigher.
Gevonden door wat niet werd gezocht
maar verstopt, verliest het spiegel-
beeld zen glans door de verdamping
van de losgeslagen lucht bij de
grijns die als een glimlach verkleedt,
wat dacht je?
Op het gelaat verscheen?
Neen, hard schopte op het scheen.