alleen de maan is zichtbaar
door de wazig witte mist
die de sprietende wilgetakken
in de watten legt
zoals de uitlopers van mijn geest
omwaterd voelen bij elke gedachte
die ik aan jou besteed
geen ster die flonkert
in deze nacht
en ik moet wel door mijn knieen
toegeven dat ik je nodig had
toegeven dat niemand ooit
dichter bij mij is geweest
alleen de maan is zichtbaar
door de wazig witte mist
de wit omfloerste stralen weerkaatsen
de naaktheid van mijn geest
ontdaan van elke stille reden
ontdaan van elke zucht naar macht