Ach engel,
met al je antwoorden,
je hebt gefaald.
Er zijn te veel vragen.
je ogen,
zo donker,
zwart en alleen.
Eenzaamheid,
stralen ze.
Zullen ze ooit anders zijn?
Licht,blij en vol vreugde?
Je hart,
gevuld met verdriet,
pijn, bij iedere slag.
Zal het gevuld zijn met liefde,
wanneer het eindelijk tot stilstand komt?
geloof je nog,
dat geluk bestaat,
dat je het zal plukken.
Langs het pad,
dat je door je leven bewandeld.
Zullen je vingers ooit iets andersomhullen,
dan het koude mes?
Zullen je handen ooit iets anders zijn,
dan het bewijs dat je zwak bent?
En zullen de mensen om je heen,
ooit iets anders zien,
dan een engel,
bleek en triest?
* dit gedicht gaat eigenlijk een beetje over mij, ja, alles zal, dat hoop ik toch.
Het koude mes, al een maand en een aantal dagen opgeborgen.
kusje