Ik koester...
Onze ogen als door magneten getrokken.
We kennen de grens,
maar 't verlangen is daar.
Naar elkaar kijken zonder te voelen,
soms is 't genoeg, soms valt het zwaar.
Weten dat we woorden delen,
gesprekken voeren, onzinnig of mooi.
Dat is iets wat ik van binnen koester,
een kostbaar iets wat ik niet gauw vergooi.
Ik spreek deze woorden puur voor mezelf,
hopende dat jij ze hetzelfde voelt.
Maar als ik luister tussen de zinnen,
weet ik dat jij het ook zo bedoelt.
Liefs mij