Haastig vertrok het zand
van de bodem, sloeg diepe voren
in de nacht en het meer
bleef over in haar leegte.
De maan sloeg bleek
als hand voor open mond het water
lag eenzelvig op haar kant.
Nooit was de horizon zo verzonken
in de mist, nooit was het land
zo onbemand
maar het kind dat blootsvoets
in de verte uit het mistlicht
verscheen
wist zich veilig
aan de waterkant te houden.
sergev2005: | Donderdag, december 09, 2004 23:14 |
Zeer mooie poëzie. | |
sunset: | Donderdag, december 09, 2004 08:46 |
'k Hou van jouw poëzie Edwin, maar dat zei ik al. Mooi. Liefs / sunset |
|
libel: | Donderdag, december 09, 2004 00:48 |
Weer schitterend. Libel |
|
Erna Muermans: | Donderdag, december 09, 2004 00:43 |
De maan sloeg bleek als hand voor open mond het water lag eenzelvig op haar kant. dit is een prachtige strofe de andere ook hoor maar deze springt eruit groetjes erna |
|
DrieGeetjes: | Donderdag, december 09, 2004 00:24 |
;o)x | |
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: ;o)x | ||
Gepubliceerd op: 09 december 2004 | ||
Thema's: |