Het zijn zijden draadjes die hangen aan het leven
en ze glippen door men vingers heen
ze kunnen de kracht niet meer geven
want ze moeten vechten, heel alleen
Het was te mooi om waar te zijn
te intiem om goed te verwoorden
men hart bloed en het doet pijn
begrijp niet waarom we elkaars leven verstoorden
Als ik mijn ogen open doe
zie ik de jouwe
dan doe ik de mijne weer toe
want daar kunnen ze niet op bouwen
Jou handen strelen me nog steeds
jou woorden beginnen me nu pas te raken
al besef ik reeds
dat we er niets van kunnen maken
Het zijden draadje wil ik laten gaan
maar mag ik dat wel doen voor jou jonge man
zou er iemand anders bestaan
dat kan doen wat jij kon of nog kan
Mijn handen beven
bij het schrijven van dit gedicht
want in dit leven
herinner ik me nog steeds jou lieve gezicht
Auteur: Mistory | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 06 december 2004 | ||
Thema's: |