maar ik moet gaan
maar ik moet gaan
wat doe je
met mij, tijd
ben jij de auto
die me overrijdt en
later met je tanden
alle namen van
mijn steen afslijt
ben jij mij toegemeten
toen ik geboren werd
dat is weer vergeten
ken ook niemand
die jouw lengte heeft
gemeten tijdens leven en
die ook alles heeft gegeven
maar ik moet gaan
bestaan kent echt
geen eeuwigheid
jij begrenst de jaren
die geschonken zijn
in afgestrekenheid
leven geeft geen zekerheid
Jij kunt het overzien
misschien en draait
in vele cirkels rond
jouw afspraken gaan
mond tot mond van dag
naar jaar en zo pas jij
de schepping aan elkaar
wil melker
06/12/2004
Reacties op dit gedicht
| Lia : | Maandag, december 06, 2004 17:03 |
| schitterend dicht weer... | |
| Sunflower Ria: | Maandag, december 06, 2004 13:09 |
| prachtig schitterend verwoord ben er stil van liefs en knuffel Sunflower Ria |
|
| sunset: | Maandag, december 06, 2004 09:33 |
| Schitterend hoe je 'tijd' in dit 'schrijfsel' gevangen hebt (Voor zover 'tijd' vangbaar is). Met graagte 'gevoeld'. Liefs / sunset |
|
| Raira: | Maandag, december 06, 2004 07:40 |
| Tijdloos mooi beschreven.... liefs Raira |
|
| Diane: | Maandag, december 06, 2004 07:14 |
| Volg je gevoel Wil, liefs Diane | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 06 december 2004 | ||
| Thema's: | ||