we kennen elkaar al van het eerste kleuterklasje..
ik vraag me af waarom het zo is moete gaan..
onze vriendschap is voor een stuk afgelopen en eindigt met een traan.
ik dacht dat ik je wel kon vertrouwen dat je je mond wel kon houde, dat is dan één grote leugen geweest,
ik mis die tijden van vroeger nog altijd het meest!
we gingen elke woensdag samen weg..
maar dan heb je nu wel pech!
ik zal niet meer bij je langskomen,
ik kan je echt niets meer beloven..
mischien dat het ooit nog wel goed komt.
maar hou nog maar even je stomme mond!
je zei nog niet zo lang geleden..
:vriendin voor altijd, vrienden voor het leven!
dit waren jou woorden ~ be friends for life and dead ~
maar dat heeft me nu tot andere gedachten gezet.
ik ga heus niet de eerste stap zetten!
je hebt me te diep gekwetst..
men ouders vertrouwen mij nietmeer*
het doet diep vanbinnen zeer!
ik zal je wel kunnen vergeven maar je moeder nooit van mijn leven! zei heeft van jou woorden leugens gemaakt, dat heeft me erges van binnen geraakt..ik weet deze ruzie wou je niet..maar ik denk niet dat je er van verschiet, dat nou even niemeer praten wil met jou.. maar hoop stiekem dat het nog goedkomt, en liefst zo gouw!