Het begint pas
het besef
van wat ik nu verloren heb
Het begint pas
de pijn
die ik jou al heb laten voelen
echt begrijpen doe ik het nog niet
het dringt nog niet echt tot me door
alsof ik zaterdag weer in jouw armen zal liggen
alsof jij mij nog gewoon vast zal houden
koesteren, alsof jij mij nog zult vertrouwen
alsof dit alles niet gebeurd is
niet met jou en mij
maar het is dus wel gebeurd
ik heb de stap genomen
te impulsief, misschien ook niet
misschien een grote fout
die ik voor altijd zal berouwen
want jij gelooft niet in 'tweede keren'
jij gelooft niet dat wat ik opgeef
ooit nog bij ons terug zal keren
ik sta met mijn rug tegen een muur
teruggaan kan niet meer
en ik weet dat net als vorige keer
ik hier ook wel overheen kom
maar wat geef ik op?
wat laat ik gaan?
mijn enige, mijn 'ware'?
ik weet het nu niet meer...
De tijd zal het me leren
de tijd die alle wonden heelt
die nu pas met mijn twijfels speelt
die tijd zal het vertellen
wie weet blijf ik nu eenzaam over
omdat mijn 'ware' weg is
en blijf jij ook eenzaam zitten
te koppig om mij een tweede kans te gunnen
te bang misschien ook wel
de toekomst maakt míj bang
de toekomst van alleen zijn
ik ben bang dat ik je kwijtraak
ik besef nog steeds niet
dat ik jou al lang kwijt bén...