Wegkaatsende regendruppels op de voorruit,
zorgen op een alledaagse zondag voor heel wat geluid.
Aan de zijkant van de weg staat een auto en een schreeuwende vrouw.
We stoppen onze auto in de bijtende kou.
Ik stap uit en bibber op mijn benen.
Een man ligt in de auto en de vrouw is hysterisch aan het schreeuwen.
Ik durf niet dichter bij te gaan,
en stilletjes aan komt er een traan.
De man ligt met zijn ogen open,
en even wil ik ervan weglopen.
We bellen de ziekenwagen,
en niemand durft de man aan te raken.
De man wordt al helemaal blauw.
Ik hoop dat de ambulance komt, heel gauw.
Ik sta machteloos toe te kijken,
in plaats van hulp toe te reiken.
Waarschijnlijk heeft hij een hartstilstand,
want de auto is niet in de vangrails gestrand.
De ziekenwagen komt aan,
terwijl wij 5 à 10 min niks hebben gedaan.
De man wordt gereanimeerd,
en is nog steeds in levensgevaar verkeerd.
Ze brengen hem naar de spoed,
terwijl ik daar sta zonder goede moed.
Ik heb hem geen hulp toegediend,
en dat heeft hij zeker niet verdiend.
Ik weet niet of hij het heeft gehaald,
maar wel dat ik enorm heb gefaald...
Het spijt mij enorm...
*29-11-04*