krassen van verdriet
Krassen in mijn hand,
de drang stroomt door mijn aderen.
Pootjebadend,
aan de oever van mijn verdriet.
M'n wens,
ogen te sluiten ,
en te verdwijnen.
Mijn tranen gaan mee,
met het schijnsel ,
van de maan.
Ik,
slaaf van mijn eigen pijn.
de drang stroomt door mijn aderen.
Pootjebadend,
aan de oever van mijn verdriet.
M'n wens,
ogen te sluiten ,
en te verdwijnen.
Mijn tranen gaan mee,
met het schijnsel ,
van de maan.
Ik,
slaaf van mijn eigen pijn.
Reacties op dit gedicht
| fallen angel of tears: | Dinsdag, november 30, 2004 13:09 |
| hey, mooi geschreven.. zo vol pijn en verdriet.. als je wil mailen.. mijn emailbox staat open.. |
|
| valerie bardyn: | Donderdag, november 25, 2004 21:05 |
| *Wauw* Meeslepend :) Drukt alles uit wat ik op dit moment denk, maar jij weet het te verwoorden. PRACHTIG! Xxx valerie |
|
| Grittle: | Donderdag, november 25, 2004 19:36 |
| Prachtig neergezet! De pijn en het verdriet "stralen" vanuit het gedicht... Toch wil ik nog één ding zeggen: laat t niet zover komen dat je slaaf wordt van je eigen pijn..! Sterkte! Liefs, Grittle |
|
| Marble: | Donderdag, november 25, 2004 19:02 |
| Tjeempie, erg goed neergezet zeg! Het leest erg fijn, maar (aangezien je openstaat voor wat kritiek) zonder puntjes en komma's zou die er nog beter uitkomen denk ik! Ook al is dat natuurlijk een kwestie van smaak =) liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *pain* | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 25 november 2004 | ||
| Thema's: | ||