t’Is nu een jaar geleden
mijn reactie op “en weer”
Van ’t één kwam toen het ander
we schreven keer op keer
Het werd haast een verslaving
’s avonds snel naar huis
Nieuwsgierig naar jouw woorden
gekluisterd voor ‘de buis’
Maar woorden deden wensen
naar méér, naar stem en beeld…
Dus nummers uitgewisseld
ervaringen gedeeld
Alsof dat niet genoeg was
verlangden wij wéér meer
Beraamden wij dus plannen
voor ontmoeting eerste keer!
Dat léék misschien eenvoudig
voor velen heel normaal
Voor ons wel éven anders
een heel ander verhaal
Continenten ver verwijderd…
Hoe spelen we dat klaar?
Wérken dus en spáren
Je kreeg’t voor elkaar!
Zo stapte je in ons leven
op een niet alledaagse manier
’t Was even aanpassen geblazen
maar toch ook groot vertier
Helaas mocht het niet duren
jij moest weer t’rug naar ‘huis’
Wij voelen ons verlaten,
verdwaald en niet meer thuis
De kleine zoekt je daag’lijks
het vragen houdt niet op
“Mam hoe lang duurt het nog?”
Haar wereld op z’n kop
Zo zitten we in een situatie
verre van ideaal
En broeden koortsachtig samen
op het vervolg van ons verhaal
Want je begrijpt, ’t is nog niet ten einde
dit is slechts het begin
Van hopelijk nog véle jaren
verenigd als gezin.
Ik hou van jou!