Tranen met tuiten,
in een heuse waterval,
gleden over mijn wangen,
als in een vrije val.
De eindeloze vloed,
deed rivieren overstromen.
Warme zilte tranen,
waar geen eind aan leek te komen.
Tranen van verdriet,
om een verloren liefde.
Alsof een vlijmscherp mes,
het gezonde hart doorkliefde.
Een hart voor altijd gewond,
dat hij eerder wist te stelen.
Littekens achterlatend,
die nooit meer zullen helen!
sananas: | Zondag, september 18, 2005 09:04 |
heeeeeel mooi gezegd ik zal t me ex is laten lezen kijken of hij zich al schuldig begint te voelen:P dit is een SUPER GEDICHT | |
skatergirl: | Vrijdag, september 02, 2005 20:21 |
het is een pracht van een gedicht kon ik maar zo schrijven het kei sjeik kus knuf |
|
anoniemmm: | Woensdag, maart 09, 2005 19:02 |
heel mooi... | |
Kimmmm: | Dinsdag, december 07, 2004 08:41 |
Kei mooi gedicht! ik wou dat ik ook zo mooi kon schrijven:P(A) | |
Frans07: | Donderdag, november 25, 2004 20:13 |
Wat een prachtig gedicht! Een topper! Frans |
|
erje: | Maandag, november 22, 2004 23:43 |
gelukkig dat het fictie is want anders hat je het met dat mes echt niet overleefd liefs erje |
|
Peter van der Linden: | Maandag, november 22, 2004 13:13 |
Meisje toch! Gelukkig voor jou zie ik hierboven fictie staan. Wel een mooi gedichtje. Liefs, Peter. |
|
Auteur: Ria -rimpeling- | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 22 november 2004 | ||
Thema's: |