Je was “witte” opa….. lief en bijzonder zoals een opa, voor zijn kleinkinderen, hoort te zijn
Niks was te gek, altijd in voor een goeie grap of leuke grol, een luisterend oor, een zachte gerimpelde arm om je schouders, een lief woord.
De laatste tijd was je geheugen zich aan het wissen.. stukje bij beetje, en wist je niet eens meer dat je mn opa was en dat deed toch wel heel erg veel pijn.
Heel langzaam was je al aan het sterven… alleen lichamelijk was je nog aanwezig met heel soms nog eens een moment van enige helderheid en toch was het proces niet te stoppen en zette zich in rasse schreden voort.
De momenten van helderheid die je deden beseffen dat je alles aan het kwijtraken was, de pijn was te lezen in je ogen.
De vragende ogen bij het zien van mn vader, ooms, tantes…ons… van..”wie ben je ook alweer?”
Het is raar om te zien hoe de geest het lichaam aan het verlaten was, zonder mededogen.
En ineens een beroerte… een klein gevecht… misschien een klein helder moment, met iedereen om je heen….. en toen hoefde het voor jouw niet langer meer.
Nu is de geest weer bij de ziel…. En samen vinden ze de weg naar een hele mooie plek.
Een plek waar we elkaar ooit weer eens zullen omhelzen en een plek waar de heimwee naar oma geen heimwee meer zal zijn, kortom een paradijselijke stek
Rust zacht mn lieve opa