Nog eventjes...
Nog één kwartiertje,
dan ben ik weer daar.
Vlijen we onze lichamen,
knuffelend tegen mekaar.
Kijken diep,
in elkanders ogen.
Zien onszelf lopen,
onder regenbogen.
Samen kijkend naar,
het mannetje in de maan.
Een zoentje, een glimlach,
soms een traan.
Nooit van verdriet,
nooit van pijn.
Enkel de zoetzaligheid,
van het intense samenzijn.
Over dit gedicht
| Auteur: Eric Van Aelst | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2004 | ||
| Thema's: | ||