Ik weet nog goed de eerste keer aan de telefoon midden in de nacht,
Je was heel stil en sprak heel zacht.
Je had ook iets van,
Dat dit zo kan.
In de vele en lange gespreken die nog kwamen,
Kon je ook telkens vaker lachen dat is iets wat ik kan beamen.
Het gaat telkens beter dat merk ik aan je stem,
Het verdriet en de pijn hoor ik telkens minder.
Dat doet me goed,
Je geeft mij ook weer moed.
Nu de drukte tussen ons ook wat minder is geworden,
En we elkaar ook wat los kunnen laten,
En niet meer tot vier uur ’s nachts praten,
Weet ik het zeker, wij gaan samen oud worden.
We hebben nog een lange weg te gaan,
Maar we weten beiden dat we nooit meer alleen zullen staan.
Ben wel bang dat je te snel alles wil verwerken,
Dat je jezelf de tijd en rust niet gunt om alles stapje voor stapje te doen,
Ik weet hoe het gaat want ik pas zelf ook deze schoen.
Echt doe het niet te snel, dat is niet haalbaar,
Kijk en luister naar mij dan weet je dit is geen loos gebaar.
Liefste ik zal er altijd voor je zijn,
En dat zeg ik niet voor de gein.
Je Knuffelbeer.
11-06-2001