Op de vleugels van de nacht
Op de vleugels van de nacht
Vlieg ik, zonder navigator die me zegt waar ik naar toe moet
Op de golven van de wind
Vraag ik mezelf af of dat er wel iets toe doet
De slierten grijsgrauwe mist
Omarmen mij tijdens de al maar durende vlucht
Ontnemen mij ieder zicht
Van de heldere sterren in de zwarte lucht
Het lauwe, doch koude schijnsel van de maan
Heeft niet de kracht de donkere aarde te beschijnen
Mist de warmte, de intentie
Om de route van mijn nachtvlucht uit te lijnen
Op de vleugels van de nacht
Huil ik kristalheldere tranen, gevuld met wanhoop, pijn en verdriet
Op de golven van de wind
Laat ik mijn emoties de vrije loop, daar waar niemand 't ziet
In de donkere spelonken van de dag
In de uithoeken van de late uren
Zoek ik al vliegend naar jouw warmte, jouw liefde
Maar door gebrek aan navigatie botst ik almaar tegen onzichtbare muren
Eindeloos zwevend op de zuchtende wind
Blijf ik hopen, als flarden verlichte visoenen zich manifesteren
In de kille, donkere, zicht belemmerende hemel om mij heen
Hopen dat het onrustige tij zich ten gunste van ons, van mij, zal keren
De vleugels van de nacht
Ze worden moe door mijn loodzware last, die ze al die tijd hebben gedragen
De golven van de wind nemen af in kracht, laten me dalen
Ik stap weer in de realiteit, mezelf afvragend of ik de volgende nachtvlucht wel zal halen
- PosNRG 05/11/04 -