Mijn halve marathon in Egmond.
Altijd al heb ik een grote prestatie willen verrichten, een doel maken en bereiken. Dan gaat het mij niet om daden noch plichten, ga mijn doel achterna en met eigen eer strijken. Zo ook een halve marathon lopen, in dit geval die van Egmond aan zee. Beetje trainen gezond leven en veel hopen, mijn eigen doel maar er loopt iemand mee. Ik ga het niet alleen halen, ik wil dat zij ook de finish haalt. Die tocht van los zand heuvels en dalen, ik wil haar achteraf ook zien stralen. Ik ben niet iemand van de duursport, of lange afstanden. Ik heb liever krachtig kort, in plaats van bang doorzetten met losse handen. Maar ik geloof dat ik het ga halen, mijn conditie is optimaal, train veel en mag daarom niet falen, en wil achteraf vertellen met haar ook in het verhaal. Maar het regent pijpenstelen, en zie dat het een zware tocht wordt. Maar het weer valt met Lies Maartje en hun vader te delen, zij lopen ook waar de regen neer stort. Verkleumt van de kou en doorweekt nat, omkleden en klaar maken voor de start, niks vergeten check dubbel check gehad, het druipt van de daken het regent dondershard. Maar ik moet gaan, ik start iets eerder dan de rest. Loop naar de start in een concentratie waan, zie het allemaal wel vind het best. Zal ik wachten op de anderen, en vertraagd de loop voltooien? Daarmee mijn doel veranderen, en tegen kracht en doorzetten klooien? Nee ik ga gewoon en loop mijn loop, mijn finish bereiken, op 21km ligt mijn hoop, zal daarna wel verder kijken. Nog even dacht ik voor ik aan de start stond, in de kantine is het lekker warm en knus. De halve marathon van Egmond, een 21 km lang rondje los zand duinen bochtende lus. Ik moet gaan, kan nu niet meer terug. Maar in de stromende regen staan? Koude spieren koude natte rug. Ik moet me haasten om op tijd te beginnen, zoekend haastig door menigte wringen. “maar twee uurtjes”: denk ik dan ben ik weer binnen, maar voor nu haat ik de kou stress en die dingen. Maar er is geen tijd om me te ergeren, we starten al en iedereen ziet er professioneel uit. De route die bestaat uit los zand duinen en bergen, maar baal dat ik nou al op verzuring stuit. De borden langs de route, laten me zien hoe ver ik al ben. Maar beseffen me ook hoe lang nog moet lopen, ergens ben ik bang voor dat doorgaan moeten. Maar sta er niet bij stil ik loop geconcentreerd te hopen. Een meisje loopt al een tijd naast mij, ze lijkt me als windscherm te gebruiken. We raken er aan de praat bij, gezellig denk ik me in een gesprek te duiken. De afleiding doet me goed, de kilometers schieten aan me voorbij. Haar snelheid is perfect en geeft me goede moed, alsof op de fiets frisse wind geheel vrij. We naderen het bord van de acht, steeds pratend over haar leven mijn reizen, dit is meer dan verwacht, hoe makkelijk is dit streven lekker volgen niet hoeven wijzen. Ik voel me niet moe of er doorheen, afslag duinen is al in zicht. Haar tempo houdt me wel degelijk op de been, ik zie mensen moe langs struinen vechtend tegen hun gewicht. Over de heuvel begint het volgende deel, Sandra kijkt me aan terwijl ze me wat mandarijnen geeft. Nog 10 te gaan zeg ik met schorre keel, ze knikt en kijkt alsof ze het bijna begeeft. Ik heb nergens last of pijn, ik wil gewoon doorgaan. Jammer dat ik haar verlaat maar voel me fijn, leuke meid maar ga voor mezelf om midden in deze droom te staan. “Ga maar gewoon hoor”: is wat ze me zegt, en langzaam versnel ik weg. Maar het is immers mijn eigen recht, en ik zie die heuvels als een levensgrote heg. Weer eenzaam en alleen, volg ik de stoet, hoe lang nog waar heen, mijn gedachten de losse loop voet voor voet. Mijn hoofd in gedachten, van werk tot mijn nieuwe vriendin Karin. Ik put uit denken verse krachten, de liefde en de waarde daarin. Ik moet ze niet hebben opgemerkt, maar ben plots bij bordje 16. Heeft dat denken me soms aangesterkt? Ik heb na het verlaten van Sandra geen bordje meer gezien. Alsof net wakker net ontwaakt, begint er pijn op te dagen, eerst mijn hamstring die staakt, dan mijn nieren en lever die starten te klagen. Shit denk ik, ik ga nu niet afhaken, probeer de pijn te negeren. Ik wil naar de finish ga het maken, wil de eer en trots begeren. Ik hinkel meer dan dat ik loop, een passant adviseert me te vertragen, maar ik ben eigenwijs en mijn mouwen die ik opstroop, laat mezelf met die pijn te belagen. Ik probeer mijn taiboks-lessen te handhaven, pijn opzij te zetten en denken aan rust. Vechtend boksend doordraven, denkend aan de gong dadelijk wordt mijn doel gekust. De borden 19 en 20 gaan aan me voorbij, door de pijn geen besef van omgeving. Niet meer genieten van de omgeving voor mij, meters maken doel streven dat is mijn beleving. Maar hoe dan ook, de pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. Vervlogen mist vervlogen rook, nog krachtiger en fitter dan toen ik begon. Ik zie een bordje met daarop nog 1 kilometer, het einde is in zicht. Ik ga het halen als beter weter, zie het einde het grote licht. Maar het is de finish die tegenvalt, niemand die op me wacht. Alsof je tegen het bord 21km knalt, nou voel ik me moe heb pijn had dit niet gedacht. Ik ken niemand, en zie iedereen naar familie begeven, loop maar weg niet naar de familie kant, kan hier niet tegen mijn doel is bereikt heb succesvol gestreven. Ik ga ergens zitten op de stoep langs de kant, wacht even op Lies en de rest. Al die mensen met een zoen en ‘goed-gedaan-hand’, moet dat het is mijn doel en vind het allemaal best. Afgekoeld loop ik maar terug, het duurt best lang. Geen zweet maar rillingen over mijn rug, ik ben moe voldaan maar ook bang. Op adem gekomen laat me realiseren, ik heb het zelf gedaan, mezelf niet laten dissen of deren, ben gekomen heb gezien en er gestaan. Trots die ik nu voel, valt niet af te wegen. De kracht van behaalde doel, nooit meer weg te vegen. De les die ik heb geleerd, ik sta alleen op de aarde. Wat ik al heb bereikt of geëerd, Ík doe het alleen voor eigen waarde. Deze loop is als parallel van mijn bestaan, als individu en wees in Nederland gekomen, en als individu en wees zal ik gaan, ik moet het allemaal alleen doen en blijven hopen en dromen.
Roy Bahlmann
Auteur: Roy Bahlmann | ||
Gecontroleerd door: Pieps | ||
Gepubliceerd op: 05 november 2004 | ||
Thema's: |