*
Nooit meer dezelfde
Nooit zal ik meer dezelfde zijn
Voor altijd een vage schim
Hangend in nevel van mist
Als ik in de spiegel kijk
Mijn make-up aanbreng
Dan zie ik jou soms verschijnen
Het verblijdt mij
En het maakt me zo triest
Heel dubbel verwarrend gevoel
Dankbaar dat ik je mocht kennen
Die ogen, ze zijn van jou
Net of ik jou ontwaar in mijn ziel
En eigenlijk ben ik jou
Zoveel gelijkenissen
Hoe ouder ik word
Hoe meer ik je zal missen
*
Tommie3993: | Maandag, oktober 25, 2004 22:40 |
Dubbel..., verwarrend..., maar toch ook blij, lia, toch, dat vader zo is vertegenwoordigd, in jouw persoontje....los van het missen...hoop dat je het zo ook mag zien, meis..liefs....xx... | |
Luijkx: | Maandag, oktober 25, 2004 10:49 |
Je hebt het prachtig geschreven! Misschien is het moeilijk, zoveel te lijken op die dierbare persoon, maar het is ook 'n hele grote trots :) omdat hij?/zij nu alleen maar dichter bij jou is! Liefs, |
|
Black Lord: | Maandag, oktober 25, 2004 10:36 |
herkenning in dit zicht mooi geschreven dicht wat in je ziel intens nog leeft |
|
Lieverdje: | Maandag, oktober 25, 2004 10:35 |
Een parel van een gedicht hier neergezet! Liefs |
|
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 25 oktober 2004 | ||
Thema's: |