Het zand tussen mijn tenen
Laat mij denken aan de zomer
Aan de dagen die wij deelden
Aan het strand, wij samen
Waren toen, heel even maar
Heftig, hemels, heerlijk
Onze liefde warm en eerlijk waar
Wilde ik jou nooit verlaten, maar
De herfst besloot toen anders
Hij bracht mij twijfels
Hoop en pijn, maar nooit
Kon ik toen geloven
Dat wij kapot gingen en ooit
- Misschien zelfs binnenkort -
De haat de liefde zou overwinnen
En dat ik dan, gebroken, eenzaam
Opnieuw moest gaan beginnen
Het leven is niet eerlijk
Maar nu, heel even maar
Met mijn voeten in de zandbak
In de winterse december kou
Is het toch nog net zo heerlijk
Om, heel even en heel stiekem
Met mijn gedachten af te dwalen
En toch heimelijk in stilte
Voor het aller- aller laatst
Nog één keer te genieten
Van jou…