Gevlogen
en daar vergat hij zijn verdriet,
dat hem al zo lang tergde.
Weerhield het hem,
om zijn waarheid te vinden.
Levend in een kooi,
gevoerd als een wild beest.
Zag hij een vogel vliegen,
van zijn vrijheid genieten.
Zo gingen dagen voorbij
dagen werden maanden,
vele jaren volgden
voelde bijna een eeuwigheid.
Een dag zag de vogel hem zitten,
vloog hem tegemoed.
Vroeg hem mee te gaan,
het is hier boven nog mooier dan het lijkt.
Samen vliegen we naar de zon,
die achter de horizon verdwijnt.
Nemen een bad,
in het park in de fontijn.
IK KAN NIET MEE,
klonk getraand.
Ik zit opgesloten,
maar 't lijkt mij zo fijn.
Spreid je armen,
zij de vogel.
voel de wind
door je veren.
Sluit je ogen,
vergeet je kooi.
Je kan het wel,
je eigen tij keren.
Hij sloeg zijn armen,
tot hij niet meer kon.
Ach zij hij laat maar,
ik zal het wel nooit leren.
Nee zij de vogel,
iedere dag kom ik terug.
Iedere dag gaan proberen,
ik weet zeker dat het je lukt.
Zo gezegd kwam de vogel
dag na dag.
Zijn gezicht begon te glimmen,
het gaat me lukken schreeuwde hij verrukt.
Natuurlijk zij de vogel,
je had je sleutel lang in je zak.
Je hoefde alleen maar,
je eigen kooi te openen.
Zo bleef de angst achter,
de kooi afgebroken,
en de vogels…
gevlogen.
arie: | Maandag, september 27, 2004 23:39 |
Wonderbaarlijk lijken de wegen zich te kruisen... De angst voor het onbekende doet verstijven en zie daar, de kooi... Mooi samengevat kanjer ! |
|
Auteur: - The Cowboy - | ||
Gecontroleerd door: Goony | ||
Gepubliceerd op: 27 september 2004 | ||
Thema's: |