gesloten in t donker, geen licht te bekennen...
open ik me ogen, en zie me eigen niet eens...
sta ik in t vuur... wat licht in me leven brengt...
de vlammen om me heen, en heb t koud...
eenzaam, alleen, verdrietig, vernederd...
van binnen diep en dwars doorbroken...
niet eens meer bang voor de realiteit...
hoop voor t leven raak ik langzaam kwijt...
verstrengeld in de problemen, de realiteit...
de angsten komen weer langzaam omhoog...
langzaam is de muur weer zoals die was...
hoog, stijf, en strak in de lucht...
gesloten deuren, sleutel is zoek geraakt...
mijn gevoel compleet weer in de war...
eenzaam, alleen, verdrietig, vernederd...
t is allemaal weer keihard door me hart gesneden...
Wishdom: | Zondag, september 26, 2004 18:16 |
Ik begrijp je... Als je me nodig hebt... Mail me gerust. Een Dikke zoen, en veel respect Wishdom |
|
Miss Rolzoen: | Zondag, september 26, 2004 17:10 |
Zeer schitterend, maar droevig verwoord. Ook jij moet hier door! Eens zie je dat lichtje doorheen de duisternis! Misbruik,mishandeling, het lelijkste dat bestaat! Liefs |
|
Auteur: Nance | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 26 september 2004 | ||
Thema's: |