Even in jouw plaats
Je hoofd een wirwar,
je gedachten zijn alleen nog maar star.
Je weet het niet meer,
er is volgens jou niet veel meer deze keer.
Gek wordt je van die stemmen,
ze lokken je en roepen tot je begint te rennen.
Waarheen gaat het binnen in je hoofd,
waarom is de levensvreugd in jou gedoofd.
Je hebt geen keus,
dat is steeds dezelfde leus.
Niets meer om voor te leven,
het leven duurt voor jou nog maar even.
Van binnen ben je al dood,
er is alleen nog maar die grote nood.
Een gevecht begonnen en langzaam verloren,
niets meer kunnen en niets meer kan je bekoren.
Je stopt ermee met alles om je heen,
en dan is daar het moment en je beslist als geen een.
Je denkt niet meer aan anderen,
dat kan je nu niet meer veranderen.
Je staat voor de afgrond,
en houdt heel stilletjes je mond.
Dan sluit je je ogen en denkt ik ben een vogel,
de weg naar het einde is als een kogel.
Dan is het zwart,
en met jouw keus neem je mensen met je mee diep in een gat.