Mijn ogen,
zien een persoon voor zich,
wetend wat zich daarbinnen afspeelt.
Hoe kan iemand zich zo voelen?
Maar op dat moment,
is het goed.
Mijn warmte smelt zijn kilte
Als een storm die gaat liggen.
Voor hoelang nog,
zijn zware negatieve energie,
put me uit,
iedere keer weer.
Ook al lijkt er niets mis.
Thuis val ik doodmoe in slaap.
Een gevecht wat ik niet zal winnen,
maar ik ook niet wil verliezen.
Zal het moeten accepteren,
Liefde kan gewoon niet alles overwinnen.
Moet leren omgaan met de gedachte,
dat zijn bloed, tranen, kilte en pijn,
nu dichter bij me liggen,
dan dat het was.
Zolang ik er kan zijn,
is het goed.
Maar soms zakt de moed me gewoon in mn schoenen.
Bente