Hoor je dan niet het schreeuwen van de klok
die bungelt aan je verstrikte nek, gezadelde dood
Beweegt er niets nog aan de kleinste tenen, zelfs
de haartjes wiegen niet meer in de kamertocht
Het vocht dat zich wegtrekt uit het aangezicht neemt
een korte route over de Styx, munten op zak
Voordat we vallen man, voordat we gaan, nog een keer
de blik werpen op ons bestaan, en au revoir
Zien we eigenlijk nog zelf wel wat we bedoelen met de pijn
die zich in ons aller lot schikt, tot het hart breekt
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 15 september 2004 | ||
Thema's: |