mijn leven
ik stond op me benen te beven
toen jij me vroeg naar me leven
ik moest je dingen laten weten die ik liever wou vergeten
nu komen die dingen weer boven en krijg ik tranen in me ogen
je vroeg me hoe me leven in elkaar zat
maar dat kan ik je niet zeggen want voor mij is het een zwart gat
er is teveel gebeurt in het verleden in het verleden
en ik hoop dat dat niet gebeurt in het heden.
ik dacht soms dat het beter was om dood te zijn
maar ik bedacht me....daarmee dee ik teveel mensen pijn.
dus ik probeerde me erover heen te zetten en alles op een rij te krijgen.
je moet het zien als een ketting rijgen.
alles losse stukjes worden 1 geheel,maar die losse stukjes dat waren er teveel...
ik kreeg het maar voor de helft op een rij,en kwam er niet meer uit...
ik vroeg nooit om hulp...
ik dacht dat ik het wel alleen kon...
ik had me nooit beseft dat het toen pas begon...
nu nog steeds denk ik aan het verleden.
ik weet niet wat ik moet zeggen,er zijn geen woorden voor,
het is net als een boor,die eeuwig door boort en zich aan niemand stoort.
er ontstaat een gat,maar die is te klein,
voor alle losse stukjes die er zijn.
en voor de pijn die er nog steeds is,de pijn waartegen werkt...nix...
dus ik blijf er mee lopen,en voel alleen nix als ik heb gezopen.
alleen dan zeg ik,ik voel me gelukkig.
en iedereen denkt dan dat ik het meen.
maar ik meen er geen woord van...nee geen...
daarom blijf ik schrijven wel hele zinnen,
over me pijn die heel diep zit van binnen.
zo moeilijk is het niet om deze tekst te maken.
en toch heeft de tekst inhoud om mensen er mee te raken.
ik zei nooit wat...vond het niet hun zaken.
dus ik schreef het van me af,omdat ik dacht dat niemand erom gaf.
ik stopte het weg maar vergat het niet,
ik stop het weg zodat niemand het ziet.
het is moeilijk om te weten hoe ik het moet vergeten.
dus ik weet niet hoe ik me leven moet vertellen,
want ik weet niet hoe het zit.
het is 1 grote puinhoop die ik bezit...
ik zit dagen lang te denken,over digen die ik dee.
daarbij luister ik naar me stereo,naar een aparte cd.
die is speciaal gemaakt voor als ik me zo voel.
voor mij heeft hij een doel.
zeg ik dat tegen mensen weten ze niet wat ik bedoel.
ik voelde me heel erg dom,omdat ik nooit praatte over me leven.
ik heb een lange tijd gedacht dat het me nix had te geven.
nu weet ik waarvoor ik bleef leven,en wat me word gegeven.
het enige wat ik nodig had,had ik in me leven.
het waren me vrienden die me liefde hadden gegeven.
ze stonden altijd voor me klaar
ik hoefde ze maar te bellen en ze waren daar.
toch vind ik het gaar om deze tekst aan iemand te laten lezen.
toch is dat me doel,om je te laten begrijpen wat ik bedoel.
de dingen die ik heb gedaan die zijn nog lang niet vergaan.
ik zie het nog steeds voor me...ik zie het nog steeds liggen..
ik pakte het op en gooide het weg.
maar toch was de verleideing te groot en had ik pech.
ik hield er 'littekens' op na,met elk een eigen verhaal.
een eigen verhaal van staal.
ik gaf geen ene fuck om de pijn die ik had,ik moest mezelf straffen
want ik werd mezelf zat.
helaas gebeurde het niet 1keer,maar veel te vaak.
het was net een verslaving,het was bijna iedere maand raak.
we hadden in die tijd veel ruzie thuis,en ik werd altijd gek.
dus ik ging naar me kamer,en deed het elke keer weer.
achteraf had ik spijt van wat ik had gedaan.
ik wou de tijd terugzetten maar dan had ik het vast weer opnieuw gedaan...
ik kijk er elke dag tegenaan...en wou dat ik het nooit had gedaan...
dit is pas een stukje van me leven,een stukje andwoord op de vraag die je me hebt gegeven.
dit is dus nog niet alles,er is nog heel veel meer
ik schrok het meest toen ik hoorde:"ze is er niet meer".
ging het net weer een beetje goed,ging het toch weer fout.
door het verlies van me tante,ze had een hart van goud.
het ging allemaal veel te snel,we konden het niet geloven,
maar ik en de rest van de famillie blijven van je houden,
dat zullen we je beloven...en dat zeggen we met tranen in onze ogen.
dit is nu me halve gedicht/rap die af is over me leven.
het is net de helft van wat het verleden me heeft gegeven.
je wou wat weten over me leven,en ik heb je nu al heel veel andwoord gegeven.
maar nog steeds weet je niet alles...dit gaat over het verleden niet wat het nu is...
alsof 1 verlies nog niet genoeg was volgde er een tweede.
het was een klasgenootje van me waarvoor me allemaal beden...
ook dat kwam veel te hard aan maar god heeft een beslissing gemaakt.
een beslissing die ons allemaal raakt.
voor jou was het misschien beter,je hebt nu eindelijk die rust.
die rust die je wou...want dat is waar je om vroeg en dat is wat je wou.
je moet echt weten,dat we je nooit zullen vergeten.
want ik dacht dat dit moment nooit kwam en dat je volgend jaar gewoon weer op school kwam.
maar toen werd ik wakker,en besefte me pas,
dat ik je nooit meer zal zien en dat dit het einde was....
ik heb nu de ergste 3 dingen verteld,maar er is nog veel meer.
die dingen waren niet zo groot maar deden me wel zeer.
het gebeurde voor de vorige 2,en het was iets wat ik niet alleen dee.
het was een spel,en na het spelen ervan ontstond er een rel.
we hadden nog een week daar moesten we het mee doen.
we leefden die week in onzekerheid we wisten niet wat we moesten doen.
de dagen gingen voorbij de tijd telde zich af.
we geloofde in alles en dachten:' we belandden in ons graf '.
maar later bleek het was een grap.
ik heb nu 4dingen verteld waar ik al die tijd mee zat.
maar voor die 4 zit nog een gat en dat is het begin van het verhaal,
en waar alle pijn begon.
ik dacht ik ben gelukkig met hem we hadden een goede band.
en toch kwam de liefde maar van 1kant.
we hadden veel ruzies overleeft en een heleboel beleefd.
maar toen maakte jij er een eind aan en liet me daar staan.
ik voelde me lange tijd klote.
maar jij ging verder met je leven.
dit is 1 van de dingen waar ik overheen ben,maar er zijn genoeg andere dingen waarbij ik dat nie "ken".
alsof dit alles niet genoeg was,begon het 3maanden geleden weer.
ik leerde een jongen kennen,en sprak stiekem met hem af.
maar dat heb ik geweten door de straf die me ma me gaf.
ik wou hem blijven zien,en gaf het niet op.
maar ik werd gezien... en was erbij.....
het ging thuis niet goed,dus me ouders zochten hulp voor ons.
ik wou niet mee maar het moest...
we hadden daar een afspraak gemaakt waar ik mee instemde.
maar daar had ik spijt van,en bleef gewoon met hem omgaan.
ik zag niet wat mijn ouders wel zagen.
ik zag het pas toen we bijna met elkaar in bed lagen.
na 2 maanden besefte ik me pas,dat dit best wel fout was.
iedereen had gelijk....er klopte iets niet....
wat moest een 19jarige jongen met een 14jarige griet??
dus ik gooide al het ''moois'' in het riet,en maakte er een einde aan.
nu zijn we alleen nog vrienden die nergens meer met elkaar heen gaan.
omdat ik bang ben dat hij iets wil wat ik nooit wou..
het verhaal van hierboven heeft alles te maken met me tel.
je hoeft me dus niet te bellen want me vader heeft erop geslagen.
dus die tel kon ik wegdragen.
ik denk dat ik nu maar dtop met het vertellen van het verleden.
want het verleden is het verleden dus op naar het heden.
ik weet niet wat me daarin te wachten staat,en wat er gebeuren gaat.
ik wil gewoon verder leven en niet meer op me benen te hoeven beven.
ik wil gewoon over alle gaten vertellen en kunnen praten.
ik hoop dat je nu begrijpt wat ik bedoel
dat jullie dit lezen dat is me doel...
je weet nu wat ik allemaal in 1jaar heb meegemaakt.
en het maakt me niet uit als dit verhaal je niet raakt.
als je maar weet dat ik van je hou en je nooit vergeet.
nu dan stop ik maar want ik weet niet meer wat ik schrijven moet.
ik vind het zo wel goed het is al een lang verhaal.
waarover ik heel erg baal.
ik heb er 2 dagen over gedaan en ik heb nu zeker wel 4 kantjes vol staan.
nu zet ik me laatste woord nu zet ik me latste letter,
nu hou ik gewoon op en hou ik me tetter..
-xxx-