achter gebleven in een koude vlakte
geen mens om me heen
plots was er ijs waar ik door heen zakte
schaamte is de rede waarom ik verdween
het koude water stak als 100 dolken
ik was lelijk en gedroeg me raar
ik verdween langzaam dieper in die oneindige waterkolken
mensen accepteerde me niet en trokken aan mn haar
schuld gevoel knaagde aan als ratten
scholden dat ik een plaag was voor deze plek
laat deze kou en diepte me maar omvatten
zo ging het door toen werd ik gek
ik kan niet leven met de gedachten
ik rende weg van alles en iedereen
dat mensen mijn leven verachten
tranen liepen over mijn wangen terwijl ik langzaam verdween
dit diepe water is van komen en gaan
ik rende naar een koude vlakte
en ik ben gekomen en zal nu gaan...
plots was er ijs waar ik door heen zakte...
Kayleigh
Nathan: | Vrijdag, september 03, 2004 10:46 |
Heel mooi geschreven! Suppaaaah! | |
jim jumping: | Donderdag, september 02, 2004 23:50 |
hoi mooi gedicht,prachtig geschreven groetjes |
|
artemis: | Donderdag, september 02, 2004 22:39 |
er is steeds hoop, maar soms verstopt het zich. het is de kunst om de hoop terug te vinden! | |
Hermans Dirk: | Donderdag, september 02, 2004 21:26 |
mooi neergezet een gevoelig gedicht |
|
marjolein_in_love: | Donderdag, september 02, 2004 20:55 |
hoi lievurd ;) prachtig dichie hoor... zelf niet doen hoor ;) lif ya!! liefs marjolein |
|
Auteur: *shasa* | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 02 september 2004 | ||
Thema's: |