alle banen kwijtgeraakt,
liefde die ons niet meer raakt;
zorgen die ons besturen
als was het een noot die ons kraakt...
Wetend wat ons kan helpen,
maar er net niet toe komen
en dan laten we ons over aan anderen
en medicatie die ons intomen...
De zon die wegblijft
en de maan die in ons brandt,
zoekend naar dat ene lichtje,
die ons kan verdrijven uit het achterland...
Maar jij schijnt zo mooi, mijn geliefde.
Je bent een kiem die zal uitkomen
zolang je jezelf blijft,
een heel land om te veroveren
en een geschiedenis die je dan herschrijft...