brandende vuren, zeeen zo diep
lange uren, ik weet nog dat je me riep,
een schreeuw om hulp
toen ik je uitkomst bood,
ik vol verlangen
jou liefde voor mij dood.
momenten dat je me liet vallen,
steken in mijn hart,
momenten dat je me weer hoop geeft,
en mijn gedachten weer verward.
je moet niet denken dat dat zomaar gaat
heb ik niks te zegen dan?
zou willen dat je me nooit meer los laat
omdat jij alleen mij troosten kan
waarom kan jij diegene toch niet zijn,
het lichtpuntje in deze donkere tijd.
waarom bezorg je me alleen maar meer pijn
waar ben je, ben ik je kwijt?