Jarenlang gedroeg ze zich te volwassen,
ineens wilde ze dat aan gaan passen.
Ze wilde weer haar oude zelf zijn,
het meisje dat alles deed voor de gein.
Ik was hier geen onderdeel meer van,
ze was mij vergeten op te nemen in haar nieuwe levensplan.
Ze had waarschijnlijk al een tijd eerder bepaald,
dat met mij erbij haar geingehalte daalt.
Loze argumenten waren wat ik steeds aan moest horen,
argumenten waarin ik enkel haar leven kon verstoren.
Ook al kon ik telkens haar ongelijk bewijzen,
zij ervoer elke gesprek simpelweg als teveel van haar eisen.
Elke keer verzon ze nieuwe redenen, waarmee haar doel te bereiken,
onze relatie onder pure ellende te doen bezwijken.
Twee maanden bleef ik met mijn stomme kop voor haar vechten,
enkel omdat zij te zwak was het geheel eerder te beslechten.
Ze liet anderen steeds op haar inpraten,
zo ontdekte ze niet in onze relatie bestaande gaten.
Zo verloor ze steeds meer het besef van realiteit,
komend tot een punt waarop ze niets zag dan haar verdraaide werkelijkheid.
Ik kon er al tijden niets meer aan doen,
niet nu, maar ook zeker niet toen.
Hoe ontzettend hard ik mijn best ook deed,
in haar nieuwe werkelijkheid veroorzaakte ik enkel leed.