Ave Luna - In D Minor
Monotone gevoelens gebroken
als een raadsel dat telt voor twee
Onderweg verworpen en doorstoken
door woorden en een traan
die langs mij gleed; eenzaam en alleen
Met mijn voetsporen op papier
vervolg ik de noten
Geen idee of ik goed zit hier
Maar het web lijkt me te willen houden
dan wel rigoureus te verstoten
Met een dubbel zicht
tuur ik richting de maan
Ik voel de schaduw van het licht
wezenloos en onberekenbaar
hetzelfde pad van mijn tranen begaan
Ik verloor mijzelf
bij de inzet van de laatste maat
Beschamend keek ik de kamer rond
leeg en koud, maar ik zat fout
Pogingen tot herstel zijn reeds te laat
En nog steeds lig ik eenzaam
en alleen op de verpletterende grond
Reacties op dit gedicht
| fairy of the blooded suicide: | Zaterdag, augustus 28, 2004 15:07 |
| mooi geschreven =). dikke knuf |
|
| BloodElf: | Zaterdag, augustus 28, 2004 14:28 |
| idd zeer bijzonder geschreven! Don't give up on hope... Don't give up, Because it's hope that binds us Pain that guides us! Who do we trust? when those things remind us It's Hope that Guides us Pain that Binds us Who do we trust? when they're not behind us Cause It's the Pain that will guide Us... Didn't mean to complicate tomorrow Didn't mean to make you feel that way But it were just the things You say... ¢¾Ik Li |
|
| nienk: | Zaterdag, augustus 28, 2004 14:06 |
| bijzonder geschreven liefs nienke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lucius | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 28 augustus 2004 | ||
| Thema's: | ||