Het is zo vanzelfsprekend, een pa en een moe
je denkt niet aan later, aan het wat en het hoe.
Het is zo gewoon, dat zij voor je zorgen,
tot laat in de avond en vroeg in de morgen.
Ze helpen je steevast door diepe dalen,
en luisteren geduldig ,naar al je verhalen.
Ze zijn trots op wat jij hebt gepresteerd,
ook al doe je dingen verkeerd.
Het is zo vanzelfsprekend, een pa en een moe,
maar dan zijn ze opeens aan hun laatste beetje toe.
En opeens zijn ze zo gewoon niet meer,
het afscheid doet ontzettend zeer.
Vele vragen zijn nog niet gesteld,
belangrijke dingen nog niet verteld.
Hoe graag je ook nu nog zeggen wou,
Mam en Pap, ik hou van jou.
Het is zo vanzelfsprekend, wat ik nu doe,
Ik praat in gedachten, met mijn Pa en Moe.
Ik hoop dat zij mij nog kunnen horen,
of hebben engelen, soms geen oren.
Ze waren niet vanzelfsprekend, en niet heel gewoon
niet alleen maar de ouders, van een dochter of zoon.
Mar onbetaalbaar, voor een kind
die zijn ouders kanjers vind.