De beslissing was gevallen
hij verlangde naar zijn rust
Z'n lichaam moe van het strijden,
en van de ondragelijke pijnen.
Jij kon zo ver hij toeliet
hem zeggen wat je wilde.
Je gaf hem jouw kostbaarste bezit,
als een houvast in zijn handen.
Een herinnering aan vroeger, zijn trots.
't Verdriet is daarom niet minder
Je was erbij, en kon hem steunen
op zijn aller laatste reis.
Rustig en bevrijd van al zijn pijnen.
Als een boom geworteld in de aarde
Zijn de herinnering in je hart.
Goede, minder goede momenten
maar met liefde, sterker als je dacht.
opgedragen gedicht.