Jouw zonnestralen schijnen zo fel dat het geen schaduwen werpt maar littekens.
littekens gesneden in de stenen op het gezicht der aarde.
Ik zie de zon ondergaan in jouw ogen.
in deze wereld, een hart gevult met duisternis...jij bent de vuurzone in mijn hart.
Waar dichters hun harten lieten zingen, en er toen voor moesten bloeden.
Ik weet dat hun bloed nog steeds ligt te huilen op de koude kille grond.
Het vloeit langzaam als een rivier die buiten zijn oevers is getreden naar open zee.
Ik geloof niet in bloedende harten of geschilderde rozen.
Ik zal je weer zien waneer sterren uit de hemel zullen vallen.
En mocht je ooit verdwalen in deze rare wereld vol smart, bloed en verdriet,
Laat mij dan diegene zijn die je weer vinden zal...
:-(