Tranen die stromen,
Langzaam glijden ze naar beneden,
Om vervolgens gewoon te verdwijnen.
Ik voel me net zo’n traan,
Ik glijd naar beneden,
En langzaam maar zeker verdwijn ik in de diepte.
Twijfelende gedachten,
Weer uren zitten voor het open raam,
Starend naar de leegte,
Naar het zwart van de nacht.
Flitsende beelden door m’n hoofd,
Nog steeds in het gat van het raam,
Maak ik een eind aan m’n zorgen,
Een eind aan m’n pijn?
Na uren huilen,
En uren nadenken…
Besluit ik van nog even te wachten,
Nog even vol te houden.
Maar pijn doet het,
En tegen die pijn kan ik niet meer,
Ik neem een mes en zet het tegen m’n armen,
Een bijna onzichtbaar straaltje bloed ontsnapt.
En met het bloed, ontsnapt m’n pijn weer voor even.
Voor heel even gaat het beter,
Maar het volgende moment spoken de gedachten weer door m’n hoofd,
En op een dag,
Zal een klein straaltje bloed niet meer helpen,
Op een dag,
Zal ik moeten opgeven…
14/08/04