Met je verwant
Grote woeste golven geven angst
aan lieden die op zee verblijven
Ze schippert niet, de zee bij stormen
en buldert boos in woeste doen
Vaag bewegen vreemde vormen
door het monster heen en weer
Zoals ‘t begon in noeste ijver
zo mysterieus slaat zij haar ogen neer
Nooit stil, komt af en aan
En plots is er die zee van rust
Maar in haar diepste donkere duister
loert zij voortdurend op de kust
O, ik voel me zo aan je verwant
dat nooit tot rust komen kan
Schijnbaar even vredig weg te dromen
Dan plots in vuur en vlam
willem
Annemieke van der Ven: | Donderdag, augustus 12, 2004 15:15 |
Kolkende massa... Binnenin een orkaan... Die gevoelens overrompelen... Maar je moet ze hun gang laten gaan.... X Annemieke |
|
**Zij** : | Donderdag, augustus 12, 2004 10:17 |
Hummm, mooi! | |