tranen van verdriet
vallen naar beneden
vanwege duisternis
even geen lichtpunt
in het leven kunnen zien
door treurige droefenis
het einde van alle ellende
niet kunnen inschatten
in het juiste perspectief
je lichaam voelt dan net zo aan
als rondlopend
explosief
de mogelijkheid bestaat
dat je uit je voegen
kan knallen
waardoor je in een diepe
bodemloze put
kan vallen
niet kunnen geloven
dat in jouw leven
de zon ooit nog zal schijnen
waardoor het verdriet
dat je voelt
niet zo snel
zal kunnen verdwijnen
maar ook in jouw leven
gaat de zon schijnen
wanneer het jou
toebehoort
dan is het mogelijk
om weer te kunnen genieten van het leven
zodat tranen
eindelijk
worden gesmoord
Erna S: | Woensdag, augustus 18, 2004 01:39 |
mooi geschreven maar vandaag even niet liefs Erna |
|
Luijkx: | Maandag, augustus 16, 2004 09:34 |
Helemaal waar en heel mooi geschreven :) Liefs en knuff, |
|
will hanssen: | Maandag, augustus 09, 2004 20:50 |
Heel mooi geschreven, Bert........en het ís waar. Vandaag las ik ergens: de zon schijnt altijd, óók als je hem niet ziet. Je gedicht prachtig verwoord. Liefs, Will |
|
Raira: | Maandag, augustus 09, 2004 20:43 |
iedere tegenslag, brengt ook weer een mooie kant naar voren, maar dat zie je vaak pas achteraf erg mooi gedicht liefs Raira |
|
Fortune: | Maandag, augustus 09, 2004 17:41 |
Heel erg mooi geschreven vosje... Erg mooie aansluiting van mijn gedicht.. (en op jouw reactie).. Mooi hoor! liefs, Samantha |
|
Duifje: | Maandag, augustus 09, 2004 15:55 |
Wat prachtig geschreven! Wat een waarheid! Heb het zelf ondervonden. Groetjes |
|
Auteur: Bert Vos | ||
Gecontroleerd door: cartooneke | ||
Gepubliceerd op: 09 augustus 2004 | ||
Thema's: |