met het koppig bloed
ik vouw schaduwen
tot zwarte vogels
die ik oplaat
zonder hoop
ze zweven mijn cel
hun snavels pikken
gaten in mijn aderen
transformeren me tot hel
de horse gaat steigeren
en de sneeuw verbrandt
ik huiver van genot
zo maakt de hemel me kapot
ik schilder muren
met het koppig bloed
dat schimmen plet
tegen de stenen
ze ogen uit de hoek
ik ril en transpireer
schaduwvouwen lukt me
nooit een tweede keer
wil melker
03/08/2004
jackie53: | Dinsdag, augustus 03, 2004 22:55 |
Heftig en indringend geschreven prachtige zinnen Wil, echt van genoten!!!!! | |
Raira: | Dinsdag, augustus 03, 2004 19:13 |
nee schaduwen zijn niet te behouden maar achtervolgen altijd weer en in mooie herinneringen zie je alles....keer op keer ik zie symbolisch de schaduw via het strand over zee verschuiven. liefs raira |
|
Elientjen: | Dinsdag, augustus 03, 2004 18:02 |
mooi geschreven. krachtig | |
Paul de Bruyn: | Dinsdag, augustus 03, 2004 12:31 |
Wil... schaduwen spelen gedachten vliegen mee met de wind maar verdwijnen tot slechts schimmen door 't licht in de ogen van een kind... Kinderen proberen en proberen alles een tweede keer wat ze een eerste keer hebben gedaan... ze geven nooit op... mooi geschreven * en nu ga ik in de zon liggen:P* liefz en doei Paul:d |
|
Oorlam: | Dinsdag, augustus 03, 2004 10:41 |
sterk wil, sterk! | |
*anneke*: | Dinsdag, augustus 03, 2004 09:50 |
ergens op een middeleeuws kasteel gebeurde blijkbaar heel veel dat diepe sporen achterliet want dat vergeten kon je niet..... liefs, namasté, A. |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 03 augustus 2004 | ||
Thema's: |