Dit alles doet pijn
Het leek zo mooi, misschien te mooi om waar te zijn.
Het droeg de schoonheid van een roos, het rood van mijn lippen
en de magie die voortvloeit uit jouw lach. Maar we vergaten
belangrijke dingen; de doorns van rozen zitten vol pijn.
We werden meegesleurd door de rivier van verlangens,
een draaikolk van roze wolken en een regen van geluk.
We liepen over glazen bruggen, op voeten van vleugels,
Maar de scherpe regels braken glas, maakten het stuk.
Lang hebben we gehuild, ik zag mijn lichaam liggen,
zonder te beseffen dat ik het was, die daar hulpeloos lag.
Totdat binnen in mij dat beetje hoop ontvlamde, zoals de eerste keer
die liefdesvlam, die ongelooflijke warmte, toen ik jou zag.
En ik wist.. wat ik niet onder woorden kon brengen..