Gister had ik ruzie.
Ik weet niet hoe het kwam.
Maar even kon ik echt niet meer.
Wou weg.
Maar hij maakte me bang.
Nu werd ik toch heel verdrietig.
En kroop weg in de kleinste hoek.
Daar achter in de keuken.
Mijn wapen was een theedoek.
Toen stond hij daar te schreeuwen.
Trillen dat deed ik.
Ik wist niet wat te doen.
En pakte een mes.
Van schrik.
Toen werd hij nog veel bozer.
En pakte het mes toen af.
Drukte het op zijn polsen.
Het was echt heel maf.
Ik begon hard te gillen.
Dus hij legde het weg.
Toen werd ik banger en banger.
Om wat hij allemaal zegt.
Toen ben ik maar gaan rennen
De deur sloopte hij eruit.
Toen sloot ik me op.
In de badkuip in de douche.
En langzaam keerde alles in een roes.
Hij belde zus lief.
DIe stelde me gerust.
Die zij geef hem een knuffel.
En een hele dikke kus.
Ik kreeg een glaasje water,
En huilen als ik kon.
Wist ik één ding zeker.
Dat dit nooit meer opnieuw begon.
gothicangel: | Donderdag, juli 29, 2004 11:24 |
wauw poeh even op adem komen hoor wat een mooi gedicht, maar ook zoveel pijn, ik wens je heel veel sterkte liefs |
|
Auteur: **fleying mind** | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 29 juli 2004 | ||
Thema's: |