Toen ik verliefd werd, toen alles begon,
had ik dat speciale gevoel, dat ik alles aankon.
Ik zag je voor het eerst daar zo staan,
wist het zeker, voor dat meisje wil ik gaan.
Het was erg stil aan het begin, totale rust,
hoopte dat dat veranderde als er werd gekust.
Niets was minder waar, we kuste elkaar..
maar voor jou was dat kus gedoe maar raar.
Pijn dat ik had toen je me de volgende dag sprak,
want die kus voor jou was raar, je voele je niet op je gemak.
Ik had het gevoel dat er iets brak, in mijn hart,
in mijn geest, maar bleef op je wachten met smart.
Je kwam steeds vaker langs, mn liefde werd sterker,
maar je sloot je voor me af, je hart zat in een kerker.
Weer zei ik je dat ik meer wilde dan vrienden zijn,
opnieuw teleurgesteld, weer diezelfde klote pijn.
Wat deed ik toch fout, ik kreeg het benauwd,
wat is er aan de hand dat zij niet van me houdt.
We hadden heel vaak ruzie over zulke stomme dingen,
ook omdat het niet wederzijds was, ik kon je niet dwingen.
Toen kwam die ene beruchte dag, die zaterdag,
weet niet wat het was, begon de dag met een lach.
Voelde me goed, mijn ouders waren weg van huis,
ik sprak je op MSN, "hey ik ben alleen thuis"
Het mooiste wat ik wilde ging gebeuren,
als m'n pa dit wist, zou ie beginnen te zeuren.
We dronken wat die avond, we gingen naar bed,
Toen Frank geen slapen begon voor ons de pret.
We zoenden heel wat af. tot dat de zon opkwam,
Jij was al aan het slapen, ik keek naar je, daar lag je dan.
De relatie was begonnen, 4 maanden en 6 dagen,
relatie voorbij, hopelijk kom je het me nog eens vragen.
Want zo zonder je bij me ben ik ook wel eens bang,
dat ik op een dag in deze wereld niet zonder je leven kan.