*** saamhorigheid ***
saamhorigheid
Ik keek de overvolle kerk rond
En zag het vele verdriet
Sommigen pinkte een traan weg
Maar dat hinderde niet
Steeds als iemand heengaat
Denk ik aan mijn eigen dierbaren
En wens ik diep van binnen
Dat zij nog in leven waren
Het verdriet komt uit het niets
Daarom laat ik een traan
Af en toe huil ik in mezelf
En soms laat ik me gewoon gaan
Wat ik het mooie vind
Als er iemand naar gene zijde is
Is de saamhorigheid van mensen
Dat is wat ik “buiten” wel eens mis
xxx Lia xxx
Reacties op dit gedicht
| Raira: | Zaterdag, juli 24, 2004 09:43 |
| ja die saamhorigheid, is er vaak als het sterfelijke weer even tot ons door dringt maar daarna leven we vaak weer op de oude voet door zo jammer.... erg mooi verwoord liefs Raira |
|
| arie.v.d.zalm: | Zaterdag, juli 24, 2004 08:28 |
| Moet je niet zeggen:vaak mis. Wel een mooi gedicht. En laat je gewoon gaan,datis beter dan in je zelf. Een leuk weekend. moin moin arie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lia van der Fluit | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 24 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||