Niet wete wat te doen ,tijd gaat alles maar trager en trager
Slapen kan je niet ,het is veel te warm
Maar toch ben je suf, de werkelijkheid word vager en vager
Je wilt staan , maar alles doet pijn , van teen tot arm
Je zoekt de reden van je niets doen
elke neergedaalde druppel is al weer een wolk , het weer ?
ademhalen word moeilijk , keer op keer
Luiheid misschien , alles staat te ver , zelfs die schoen
Het is de tweede ergste marteling , na eenzaamheid
Voor een keer da je niets moet doen , waar is de schooltijd
Maar verveling , het is het enigste wat mij verplicht
tot het schrijven van dit gedicht