Ik heb geprobeerd om het te zeggen,
ik heb zelfs geprobeerd om het uit te leggen.
Je weet dat ik niet wist wat ik moest doen:
Miste ik jou of miste ik toen?
Ik wilde je geen valse hoop geven
en heb je dat ook geschreven.
Ik wilde erover praten,
om te voorkomen dat je me zou gaan haten
Toch gaf je me die zoen,
ik wist nog steeds niet wat ik moest doen.
Ik was even blij,
maar dat was snel voorbij.
Ik besefte dat het nooit meer goed zou komen,
alles was veel mooier in mijn dromen.
Ik wist nu: ik miste toen
en ineens had ik spijt van die zoen.
Waarom moest je het zo snel aan je vrienden vertellen?
Je had dit kunnen voorspellen.
Als je hierover had nagedacht,
had je nog even gewacht
Door het aan hen te vertellen zette je me onder druk.
Wat dacht je: dan kan het niet meer stuk??
Misschien blijft ze dan wel bij mij?
En als IK nou eens zeg: Het is voorbij!?
Geef je mij dan de schuld,
omdat jou wensen niet worden vervuld?
Ik wilde eerlijk tegen je zijn,
toch deed ik je pijn.
En ook al wilde ik dat niet,
ik denk niet dat jij dat op deze manier ziet.
Jij merkt toch ook dat het niet gaat?
Al is het daarvoor eigenlijk alweer te laat.
We hebben het opnieuw geprobeerd,
en we hadden het verkeerd.
Het komt niet meer goed,
dat is iets dat jij toch ook zien moet?
Waarom lijkt het dan alsof ik de enige ben die het ziet,
dat het niet gaat zo. Hoor je me?? Het gaat niet!!!